Eerst nog eens een korte briefing - want een aantal zaken moest gestructureerder verlopen - en dan terug met volle moed verder uitrollen. We hadden ons georganiseerd in 4 afzonderlijke teams: één Belg en één Indiër. De 'Carl' had op de 'Open Dag' immers (humoristisch) laten uitschijnen dat de integratie nog iets beter kon. Met dit gedachtengoed in ons achterhoofd gingen we in de 4 Valuesource-windstreken @HIT verder uitrollen. Kote ging samen met mij op stap. Precies Laurel en Hardy. Maar we gingen ervoor en het lukte vrij aardig al moet je er soms mee rekening houden dat een Indische collega's opeens kan verdwijnen voor andere (volgens hen) dringendere taken.
We hadden een duidelijke procedure uitgewerkt waar iedereen zich moest aan houden. Tijdens korte pauzes briefden we elkaar of stonden we elkaar met raad en daad bij problemen. Dit was echt internationale samenhorigheid. Telkens weer was Ctrl + Alt + Del een bang afwachten maar meestal werd de logonprocedure door onze @HITjes vlot doorlopen.
Van zodra Lotus Notes in orde was, zag je de brede glimlach van onze Indische collega's nog breder worden. Een mail openen en versturen ging plots vlugger. Eindelijk een tastbaar feit dat @HIT niet zomaar een pc was maar wel een structurele verbetering.
Maar we staken veel tijd in onze rollout, teveel voor dit moment. Eigenlijk moest deze week de week van de nazorg zijn. De laatste dagen zouden we de 'systemgroup' ondersteunen en hen alles leren over @HIT...ware het niet dat bepaalde toepassingen als 'damoclesiaanse zwaarden' boven ons hoofd bleven dansen. Er moest iets gebeuren want zo konden we hier niet vertrekken. Het werd alweer een lange dag die werd besloten op het terras van ons 'Raintree Hotel' om 22.45u met 'Jumbo Barbeque Prawns'. Maar alles smaakte een beetje bitter want we waren moe, moegestreden en waar bleef dat licht aan het einde van die @HIT-tunnel? We ontwaarden een vaag lichtschijnsel in de verte maar dit gaf ons nog te weinig licht om helder te zien. Het glaasje Sula-wijn deed deugd en deed mij afdwalen naar huis, naar Annick die er alleen voorstond met de was en de plas en de boodschappen, de andere huiselijke taken, het taxi-spelen, de zorgen van de kinderen. Opeens was er een beetje heimwee. Normaal heb ik daar niet rap last van en thuis zijn ze mijn reizen ook al gewoon maar nu zat het eventjes niet mee. We werkten allemaal hard maar er ontbrak iets en de vermoeidheid woog daarom harder door en als je moe bent, wordt je iets sneller melancholisch, je verlangt even naar een teder moment, een aanraking, een zoen...
Morgen zou raad brengen. Eens goed slapen en overmorgen de vlucht naar huis. Nog even doorbijten 'team' en zaterdag is alles vergeten.
Maar ergens beseften we: zo kunnen we niet vertrekken, nee, want dan kom je zoals de Romeinen gekomen zijn 'veni,vedi, vici'. Maar waar zitten de Romeinen nu? In Rome hé! Nee, dit was niet onze missie.
We hadden met ons vieren die avond nog een goed gesprek. Een gesprek onder vrienden want we waren meer dan collega's geworden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten