Thank you all...

thank you Annick, Lynn en Sylvie...for your patience and good work at home,
thank you Christophe and Dirk... for this wonderfull opportunity,
thank you Phil... for all you did. You are one hell of a PL,
thank you Rein...for the nice moments in Chennai and the nice collaboration,
thank you KBC,
thank you Maria... but sorry for the lunch,
thank you Aresh,
thank you Omar for helping,
thank you Suresh, Ambika, Ramakrishna, Kote, Shobana, Kanan and Saravanan for the wonderfull cooperation and friendship,
thank you Gopi, Vikram, Sharlet, Karthik, Ajitha, Anita, Sangeetha, Nirmaladevi, Bhu, Selva, Joe, Moham, Sunitha, Ramji, Stella, Senthil, and all the others for being Gopi, Vikram, Sharlet, Karthik, Ajitha, Anita, Sangeetha, Nirmaladevi, Bhu, Selva, Joe, Moham, Sunitha, Ramji, Stella, Senthil, and all the others,
thank you Sudha...for your good care at the breakfast,
thank you Saras for your nice evening smile, food tasted much better,
thank you mister cardriver,
thank you security men,
thank you coffee boy,
thank you Smita,
thank you crazy riksja drivers,
thank you Chennai,
thank you India,
thank you Harvey Wallbanger, you were more then just a ..., you were the 'fill rouge' of our mission, you were the 'verb' when things didn't go well,













and last but not least

Thank you Ahlin, Kris and Christoph for the hard work, the fine moments, the nice talks but above all thank you for making the @HIT-team!

Willem

Het afscheid

Woensdag 5 maart was onze laatste dag. We legden de laatste hand aan onze missie, hadden nog een laatste meeting. Maar het was vooral een dag van afscheid nemen. Afscheid nemen van schitterende Indische collega's waarmee ik mijn mooiste professionele ervaring heb mogen beleven.
We doorliepen alle bureaus om afscheid te nemen. Soms kwamen collega's spontaan naar ons om ons te bedanken voor het werk dat we hadden gedaan. Soms waren dit collega's waar we nooit eerder een gesprek mee hadden. Het afscheid van hen die we wel kenden, viel soms zwaar en werkte op ons gemoed. Iedereen wilde mee op de foto. Ik kreeg meerdere brokken in mijn keel...mijn mooiste ervaring liep naar zijn einde en het deed pijn. Hoe dichter het einde kwam, hoe meer ik wilde blijven. Hier had ik vrienden gemaakt die ik zou missen.
Het is moeilijk te verwoorden maar die bijna 4 weken hadden een ongelooflijke indruk nagelaten, niet alleen bij mij. Chennai heeft iets en werken in Valuesource had ook iets. Hier was het minder jachtiger dan bij ons. Hier werd hard gewerkt maar het voelde anders aan.
We moesten ook afscheid nemen van de collega's van de 'systemgroup' maar ze waren klaargestoomd, ze konden de verder uitrol en ondersteuning aan. Dat gaf ons een tevreden gevoel.
Nogmaals samen op de foto, op meerdere foto's. En dan, het bureau gaan opkuisen, zorgen dat alles mee is en vertrekken. We leverden onze badge in, drukken de laatste handen en verdwenen door dezelfde glazen deur als we gekomen waren. We keken nogmaals achterom, namen afscheid van de guitige portier en drukten op de knop voor de lift. Onze Indische collega's stonden voor ons toen de deur van de lift zich sloot. De lift bracht ons letterlijk en figuurlijk met beide voeten op de grond. Onze missie zat er op...
...de Ganges stroomde door mijn ogen...

Een extra week

Het extra weekend was terug eentje van relaxen. We reden naar Fisherman's Cove om te lezen en rustig aan het strand te zitten. We overliepen de voorbije weken en stelden toch wel vast dat we het zouden missen ondanks de vele problemen waarmee we geconfronteerd werden. Je hebt nu eenmaal wel een herenleven want behalve werken moet je niks doen. Alles staat altijd klaar en je hebt geen extra zorgen die je thuis wel hebt nadat uw dagtaak is volbracht.
De volgende drie dagen waren de dagen van de 'nazorg'. De problemen met de 'probleemtoepassingen' waren nog steeds niet volledig van de baan maar daar konden we nog weinig aan doen. We stelden nog allerlei procedures op die de 'systemgroup' moest volgen bij de uitrol en bij het oplossen van problemen. Er waren nog allerlei meetings om alles te 'finetunen' en concrete afspraken te maken nadat wij terug zouden zijn in België.
Hier en daar moesten nog enkele problemen worden opgelost, nog enkele machtigingen in orde worden gebracht, nog enkele korte opleidingen worden gegeven...
Onze Indische collega's hadden dit nodig om zich op hun gemak te voelen na ons nakende vertrek. Dit was ook voor ons nodig want we waren geen 'Romeinen' die enkel kwamen om te overwinnen. Nee, we wilden iets achterlaten dat op poten stond en waar we zelf fier zouden op zijn.
De uitrol lieten we nu volledig over aan onze Indische collega's maar we hielpen daar waar nodig. De routine begon er in te komen en dat stelde ons wat gerust. Rein was intussen teruggekeerd uit België en zou een handje helpen bij de uitrol en er op toe zien dat de procedures zouden worden gevolgd.
De dinsdagmiddag gingen we met de 'systemgroup' lunchen. Daarvoor hadden ze een tafel besteld in een Ayurvedisch' restaurant. De maaltijd is een stappenplan dat je moet doorlopen. Eerst komen een vijftal drankjes die je in volgorde moet uitdrinken om zo de honger te stimuleren. Voor Kris en Christoph zouden ze nog vele drankjes mogen brengen, Honger en goesting kregen ze niet die dag. Na de drankjes kreeg iedereen een bananenblad en daar werd dan de rest van het eten geserveerd. Eerst half gekookte etenswaren en nadien de gekookte samen met de rijst. Op het einde kreeg je dan nog een lepel honing om alles vlot door de slokdarm te begeleiden richting het hiern'anus'maals. Lekker! Ik vond dit een maaltijd om duimen en vingers vanaf te likken en dat heb ik dan ook gedaan.
Spijtig dat er geen Ayurvedische massage volgde maar de tijd ontbrak hiervoor.
We werkten nog goed door en voelden dat onze missie tot een einde kwam. De extra dagen waren nodig gebleken en stelden ons maar ook de Indische collega's gerust.
De lokroep van thuis werd luider en hoorbaarder.
Nog een dag op Indische bodem.

De vijfde symfonie

Donderdagmiddag hadden we een extra videoconference.
Phil verscheen, ...daarna Dirk en daarna Christophe. We wisten het wel en thuis wisten ze het ook wel al een beetje.
Onze captain was heel stil en zei weinig. Maar toch was dit een hartverwarmende VC , een VC met een zekere opluchting. We wisten wat er ging gebeuren en waren ook professioneel genoeg om te beseffen dat dit de enige oplossing was. Ik had tijdens mijn telefoontje met Phil nooit de bewuste woorden gebruikt maar we wisten dat er iets moest gebeuren. We waren dit Phil en alle anderen die zich hadden ingezet ook verschuldigd. We waren dit vooral de collega's hier in Valuesource verschuldigd. Zo konden we de 'boel' niet achterlaten. Nee we moesten dit professioneel afhandelen.
De vraag was alleen met hoeveel? Kris zijn jongste oogappel 'Tahné' moest worden opgenomen in het ziekenhuis en dat stelde toch wel wat problemen. Ook Ahlin had nog jonge kinderen en dan is het niet eenvoudig, zeker niet na drie slopende weken.
Kris belde met zijn vrouw....
....en het vormde geen obstakel om te blijven...we zouden doorgaan als team. Zo waren we gekomen en zo zouden we vertrekken. Af is af. CHW... 'people with a mission'.
Het kwam zoals gezegd als een opluchting. Een last viel van onze schouders. We bleven nog tot volgende woensdagavond. Wat een team, al zeg ik het zelf.
Vandaag bewees KBC tijdens die VC dat het toch nog een warme bankier is die ook oog heeft voor de mens achter het werk.
Deze avond drink ik mij 'een stuk in mijn patatten' was mijn eerste reactie maar ik besefte dat het nog lastige dagen zouden worden en begroef al snel dat idee, allé dat van de patatten hé. Toch hebben we er 's avonds enkele gedronken samen met Rein die 's anderendaags zou vertrekken.
Phil jong, a man's gotta do what a man's gotta do'! We maken dit af en zorgen ervoor dat we met opgeheven hoofd van de Indische grond gaan volgende week. (eigenlijk ga je toch altijd met opgeheven hoofd van de grond of niet?)

Harde noten kraak je samen...

Deze laatste week was er eentje van alles geven. De dagen werden langer en langer. Gisteren waren we tegen 00.45u terug in het hotel. Maar 's morgens zaten we al terug om 08.30u op ons bureau voor de verdere uitrol.
Eerst nog eens een korte briefing - want een aantal zaken moest gestructureerder verlopen - en dan terug met volle moed verder uitrollen. We hadden ons georganiseerd in 4 afzonderlijke teams: één Belg en één Indiër. De 'Carl' had op de 'Open Dag' immers (humoristisch) laten uitschijnen dat de integratie nog iets beter kon. Met dit gedachtengoed in ons achterhoofd gingen we in de 4 Valuesource-windstreken @HIT verder uitrollen. Kote ging samen met mij op stap. Precies Laurel en Hardy. Maar we gingen ervoor en het lukte vrij aardig al moet je er soms mee rekening houden dat een Indische collega's opeens kan verdwijnen voor andere (volgens hen) dringendere taken.
We hadden een duidelijke procedure uitgewerkt waar iedereen zich moest aan houden. Tijdens korte pauzes briefden we elkaar of stonden we elkaar met raad en daad bij problemen. Dit was echt internationale samenhorigheid. Telkens weer was Ctrl + Alt + Del een bang afwachten maar meestal werd de logonprocedure door onze @HITjes vlot doorlopen.
Van zodra Lotus Notes in orde was, zag je de brede glimlach van onze Indische collega's nog breder worden. Een mail openen en versturen ging plots vlugger. Eindelijk een tastbaar feit dat @HIT niet zomaar een pc was maar wel een structurele verbetering.
Maar we staken veel tijd in onze rollout, teveel voor dit moment. Eigenlijk moest deze week de week van de nazorg zijn. De laatste dagen zouden we de 'systemgroup' ondersteunen en hen alles leren over @HIT...ware het niet dat bepaalde toepassingen als 'damoclesiaanse zwaarden' boven ons hoofd bleven dansen. Er moest iets gebeuren want zo konden we hier niet vertrekken. Het werd alweer een lange dag die werd besloten op het terras van ons 'Raintree Hotel' om 22.45u met 'Jumbo Barbeque Prawns'. Maar alles smaakte een beetje bitter want we waren moe, moegestreden en waar bleef dat licht aan het einde van die @HIT-tunnel? We ontwaarden een vaag lichtschijnsel in de verte maar dit gaf ons nog te weinig licht om helder te zien. Het glaasje Sula-wijn deed deugd en deed mij afdwalen naar huis, naar Annick die er alleen voorstond met de was en de plas en de boodschappen, de andere huiselijke taken, het taxi-spelen, de zorgen van de kinderen. Opeens was er een beetje heimwee. Normaal heb ik daar niet rap last van en thuis zijn ze mijn reizen ook al gewoon maar nu zat het eventjes niet mee. We werkten allemaal hard maar er ontbrak iets en de vermoeidheid woog daarom harder door en als je moe bent, wordt je iets sneller melancholisch, je verlangt even naar een teder moment, een aanraking, een zoen...
Morgen zou raad brengen. Eens goed slapen en overmorgen de vlucht naar huis. Nog even doorbijten 'team' en zaterdag is alles vergeten.
Maar ergens beseften we: zo kunnen we niet vertrekken, nee, want dan kom je zoals de Romeinen gekomen zijn 'veni,vedi, vici'. Maar waar zitten de Romeinen nu? In Rome hé! Nee, dit was niet onze missie.
We hadden met ons vieren die avond nog een goed gesprek. Een gesprek onder vrienden want we waren meer dan collega's geworden...

De uitrol start

De laatste week. We zijn klaar voor de eerste uitrol van de @HIT-pc's in Valuesource.
Christoph is twee weken zoet geweest met testen, machtigingen toe te kennen, groepen aan te maken...
De week begon echter zoals de vorige week was afgesloten: problemen met de ondertussen gekende toepassingen. Ahlin zag er bleek van - al is dat bij hem soms moeilijk te zien - maar bleef hoffelijk en haalde alles uit zijn kas om de problemen op te lossen.
De staging van de pc' s was vlot verlopen en dus gingen we uitrollen. We zouden eerst de pc's uitrollen waarop niet de 'scheisse-toepassingen' stonden. Ambika had de eer de eerste @HIT-pc in ontvangst te mogen nemen.
En zo gingen we dan verder. Net zoals bij elke uitrol zijn er wel wat problemen maar al bij al ging het vrij vlot.
Het enige wat ons koppijn, lange dagen en stress bleef bezorgen waren die toepassingen die cruciaal waren voor enkele types pc's. Uren zijn we daar mee in de weer geweest en ook de Indische collega's stelden soms hun gezinsleven op de proef doordat ze lang moesten nablijven om testen en testen en nog eens testen uit te voeren. Bedankt Sunitha, Moham, Senthil, Joe...voor jullie begrip en geduld. Zonder dat hadden we er misschien de brui aan gegeven. Op bepaalde momenten waren we met vieren in de weer om de problemen op te lossen.
Omwille van de belangrijkheid van de uitrol liet ik de opleidingen voor een dag over aan Rein. Bedankt Rein! Nogmaals een voorbeeld van hoe goed ons team wel werkte. Iedereen sprong voor iedereen in de bres.
Het @HIT-team kon veel aan door de samenhorigheid. We waren 'brothers in arms'. Buitenstaanders zullen dit misschien moeilijk vatten maar soms viel alles heel zwaar, gingen we door moeilijke momenten, zagen we het niet goed meer zitten maar desondanks gingen we door en keken we op geen uur.
Terwijl we uitrolden gingen we ook verder met nieuwe pc's te stagen. We waren erg begaan met waar we mee bezig waren. De woensdag hadden we een afscheidsetentje met de 'systemgroup'. Die avond hadden we terug een aantal pc's klaar gezet voor staging. Omdat alles moest blijven draaien besloten Kris en ik om 23.30u te gaan kijken hoe het stond met de staging. We waren terug in het hotel rond 00.45u! Om maar te tonen wat we er voor over hadden. Zaterdag gingen we immers naar huis.
Die nacht had ik ook nog een telefoongesprek met Captain Phil...een telefoongesprek zoals ik alles ervaarde...een telefoongesprek met een vervolg...een noodzakelijk vervolg.

Op uitstap naar Pondicherry

Na de vele problemen van de voorbije week, de lange dagen, het onregelmatige eten waren we toe aan rust. Het weekend zou soelaas brengen. Voor zaterdag opteerden we voor een uitstap - met ons viertjes en collega Bert van OTP - naar Pondicherry of Puducherry zoals de nieuwe benaming luidt. Puducherry is een oude franse enclave op ongeveer 3 uur rijden van Chennai (ongeveer 160km). De eerste indrukken van de stad waren opperbest. Het voelt anders aan dan Chennai. Het ademt inderdaad een mediterane sfeer uit. Oude koloniale huizen en de straten (althans het dichtst bij de kust) oogden vrij proper en ademenden een zekere rust uit. Puducherry is ook gekend voor zijn lage taksen op alcoholische dranken. Hier gingen we onze voorraad Indiase Sula wijn inslaan. (En ja Dirk, dit is echt goede wijn...).
Omwille van de lange rit was onze eerste halteplaats alweer een restaurant waar we ons tegoed deden aan lekkere vis. Na de middag gingen we dan de stad verkennen. Hoe dieper je de stad introk hoe indischer de stad terug werd met het gekende vuil op straat en de armoede maar al bij al was dit toch een leuke stad. Kris dacht hier eindelijk op zijn olifant te zitten maar aan de tempel bleek dat Jumbo enkel 's morgens en 's avonds zijn dik gat liet zien. Kris zocht dan maar soelaas ergens anders soelaas.
Toevallig passeerde ik de lokale vismarkt en zoals alle vismarkten in warme landen waren er meer vliegen dan vissen. Hier en daar zag ik zwarte vissen maar bij nader toezien was dat een witte vis met een vakantiekolonie CM-vliegen. Lekkeeuuuur! De geur deed meer denken aan ontbindend vlees dan aan roggevleugels, maatjes en andere duivelse vissen.
Op zoek naar Sula. Het mag gezegd, Puducherry heeft veel bier en likeurshops maar weinig echte wijnwinkels. Uiteindelijk vonden we ons ding maar ons ding bleek verdomme vrij duur te zijn. € 10 voor een lokale wijn vond ik net iets te duur. Niet dat ik € 10 teveel vind voor een fles wijn maar stel dat ze deze wijn bij ons aanboden dan kost deze gegarandeerd het drievoudige en dat was overdreven voor deze wijn. (maar Dirk, het blijft een schitterende wijn). Van de 12 flessen die ik gedachten had, bleef er uiteindelijk geen enkele over. 1 of twee flessen meenemen vond ik te weinig. Het is ofwel alles ofwel niks. Ik zou er in het hotel nog wel ene drinken.
Dus gingen we huiswaarts zonder! Ahlin en Christoph kochten er wel. 's Avonds in het weekend terugkeren geeft meer nadelen in Chennai en omstreken dan voordelen. Half India - en dat is toch al rap een half miljard mensen - is op stap en het verkeer stremt bijna overal. Zeker als daar nog wat heiligen met een uier tussen hun benen tussen lopen. Verkeer in India, nee, het komt echt nooit goed.
Aangekomen in ons hotel gingen we nog eens naar onze vertrouwde Havana. Hier had ik alweer een ontmoeting met Harvey Wallbanger en werden mijn ogen constant afgeleid naar een plaatselijke schone die de dansvloer in haar macht had. Zou de 'King of Chennai' deze kans nemen en een duootje gaan dansen? Nee, een koning hoort het protocol in stand te houden. Kijken mag...
De zondag was een luilekkere dag. In de voormiddag verder lezen in de 'Vliegeraar' aan het zwembad en in de namiddag rustig in de stad wat rondkuieren op zoek naar alweer een fout kado voor een of ander familielid.
De rust was meer dan welkom.
We waren klaar voor onze laatste week.