Thank you all...

thank you Annick, Lynn en Sylvie...for your patience and good work at home,
thank you Christophe and Dirk... for this wonderfull opportunity,
thank you Phil... for all you did. You are one hell of a PL,
thank you Rein...for the nice moments in Chennai and the nice collaboration,
thank you KBC,
thank you Maria... but sorry for the lunch,
thank you Aresh,
thank you Omar for helping,
thank you Suresh, Ambika, Ramakrishna, Kote, Shobana, Kanan and Saravanan for the wonderfull cooperation and friendship,
thank you Gopi, Vikram, Sharlet, Karthik, Ajitha, Anita, Sangeetha, Nirmaladevi, Bhu, Selva, Joe, Moham, Sunitha, Ramji, Stella, Senthil, and all the others for being Gopi, Vikram, Sharlet, Karthik, Ajitha, Anita, Sangeetha, Nirmaladevi, Bhu, Selva, Joe, Moham, Sunitha, Ramji, Stella, Senthil, and all the others,
thank you Sudha...for your good care at the breakfast,
thank you Saras for your nice evening smile, food tasted much better,
thank you mister cardriver,
thank you security men,
thank you coffee boy,
thank you Smita,
thank you crazy riksja drivers,
thank you Chennai,
thank you India,
thank you Harvey Wallbanger, you were more then just a ..., you were the 'fill rouge' of our mission, you were the 'verb' when things didn't go well,













and last but not least

Thank you Ahlin, Kris and Christoph for the hard work, the fine moments, the nice talks but above all thank you for making the @HIT-team!

Willem

Het afscheid

Woensdag 5 maart was onze laatste dag. We legden de laatste hand aan onze missie, hadden nog een laatste meeting. Maar het was vooral een dag van afscheid nemen. Afscheid nemen van schitterende Indische collega's waarmee ik mijn mooiste professionele ervaring heb mogen beleven.
We doorliepen alle bureaus om afscheid te nemen. Soms kwamen collega's spontaan naar ons om ons te bedanken voor het werk dat we hadden gedaan. Soms waren dit collega's waar we nooit eerder een gesprek mee hadden. Het afscheid van hen die we wel kenden, viel soms zwaar en werkte op ons gemoed. Iedereen wilde mee op de foto. Ik kreeg meerdere brokken in mijn keel...mijn mooiste ervaring liep naar zijn einde en het deed pijn. Hoe dichter het einde kwam, hoe meer ik wilde blijven. Hier had ik vrienden gemaakt die ik zou missen.
Het is moeilijk te verwoorden maar die bijna 4 weken hadden een ongelooflijke indruk nagelaten, niet alleen bij mij. Chennai heeft iets en werken in Valuesource had ook iets. Hier was het minder jachtiger dan bij ons. Hier werd hard gewerkt maar het voelde anders aan.
We moesten ook afscheid nemen van de collega's van de 'systemgroup' maar ze waren klaargestoomd, ze konden de verder uitrol en ondersteuning aan. Dat gaf ons een tevreden gevoel.
Nogmaals samen op de foto, op meerdere foto's. En dan, het bureau gaan opkuisen, zorgen dat alles mee is en vertrekken. We leverden onze badge in, drukken de laatste handen en verdwenen door dezelfde glazen deur als we gekomen waren. We keken nogmaals achterom, namen afscheid van de guitige portier en drukten op de knop voor de lift. Onze Indische collega's stonden voor ons toen de deur van de lift zich sloot. De lift bracht ons letterlijk en figuurlijk met beide voeten op de grond. Onze missie zat er op...
...de Ganges stroomde door mijn ogen...

Een extra week

Het extra weekend was terug eentje van relaxen. We reden naar Fisherman's Cove om te lezen en rustig aan het strand te zitten. We overliepen de voorbije weken en stelden toch wel vast dat we het zouden missen ondanks de vele problemen waarmee we geconfronteerd werden. Je hebt nu eenmaal wel een herenleven want behalve werken moet je niks doen. Alles staat altijd klaar en je hebt geen extra zorgen die je thuis wel hebt nadat uw dagtaak is volbracht.
De volgende drie dagen waren de dagen van de 'nazorg'. De problemen met de 'probleemtoepassingen' waren nog steeds niet volledig van de baan maar daar konden we nog weinig aan doen. We stelden nog allerlei procedures op die de 'systemgroup' moest volgen bij de uitrol en bij het oplossen van problemen. Er waren nog allerlei meetings om alles te 'finetunen' en concrete afspraken te maken nadat wij terug zouden zijn in België.
Hier en daar moesten nog enkele problemen worden opgelost, nog enkele machtigingen in orde worden gebracht, nog enkele korte opleidingen worden gegeven...
Onze Indische collega's hadden dit nodig om zich op hun gemak te voelen na ons nakende vertrek. Dit was ook voor ons nodig want we waren geen 'Romeinen' die enkel kwamen om te overwinnen. Nee, we wilden iets achterlaten dat op poten stond en waar we zelf fier zouden op zijn.
De uitrol lieten we nu volledig over aan onze Indische collega's maar we hielpen daar waar nodig. De routine begon er in te komen en dat stelde ons wat gerust. Rein was intussen teruggekeerd uit België en zou een handje helpen bij de uitrol en er op toe zien dat de procedures zouden worden gevolgd.
De dinsdagmiddag gingen we met de 'systemgroup' lunchen. Daarvoor hadden ze een tafel besteld in een Ayurvedisch' restaurant. De maaltijd is een stappenplan dat je moet doorlopen. Eerst komen een vijftal drankjes die je in volgorde moet uitdrinken om zo de honger te stimuleren. Voor Kris en Christoph zouden ze nog vele drankjes mogen brengen, Honger en goesting kregen ze niet die dag. Na de drankjes kreeg iedereen een bananenblad en daar werd dan de rest van het eten geserveerd. Eerst half gekookte etenswaren en nadien de gekookte samen met de rijst. Op het einde kreeg je dan nog een lepel honing om alles vlot door de slokdarm te begeleiden richting het hiern'anus'maals. Lekker! Ik vond dit een maaltijd om duimen en vingers vanaf te likken en dat heb ik dan ook gedaan.
Spijtig dat er geen Ayurvedische massage volgde maar de tijd ontbrak hiervoor.
We werkten nog goed door en voelden dat onze missie tot een einde kwam. De extra dagen waren nodig gebleken en stelden ons maar ook de Indische collega's gerust.
De lokroep van thuis werd luider en hoorbaarder.
Nog een dag op Indische bodem.

De vijfde symfonie

Donderdagmiddag hadden we een extra videoconference.
Phil verscheen, ...daarna Dirk en daarna Christophe. We wisten het wel en thuis wisten ze het ook wel al een beetje.
Onze captain was heel stil en zei weinig. Maar toch was dit een hartverwarmende VC , een VC met een zekere opluchting. We wisten wat er ging gebeuren en waren ook professioneel genoeg om te beseffen dat dit de enige oplossing was. Ik had tijdens mijn telefoontje met Phil nooit de bewuste woorden gebruikt maar we wisten dat er iets moest gebeuren. We waren dit Phil en alle anderen die zich hadden ingezet ook verschuldigd. We waren dit vooral de collega's hier in Valuesource verschuldigd. Zo konden we de 'boel' niet achterlaten. Nee we moesten dit professioneel afhandelen.
De vraag was alleen met hoeveel? Kris zijn jongste oogappel 'Tahné' moest worden opgenomen in het ziekenhuis en dat stelde toch wel wat problemen. Ook Ahlin had nog jonge kinderen en dan is het niet eenvoudig, zeker niet na drie slopende weken.
Kris belde met zijn vrouw....
....en het vormde geen obstakel om te blijven...we zouden doorgaan als team. Zo waren we gekomen en zo zouden we vertrekken. Af is af. CHW... 'people with a mission'.
Het kwam zoals gezegd als een opluchting. Een last viel van onze schouders. We bleven nog tot volgende woensdagavond. Wat een team, al zeg ik het zelf.
Vandaag bewees KBC tijdens die VC dat het toch nog een warme bankier is die ook oog heeft voor de mens achter het werk.
Deze avond drink ik mij 'een stuk in mijn patatten' was mijn eerste reactie maar ik besefte dat het nog lastige dagen zouden worden en begroef al snel dat idee, allé dat van de patatten hé. Toch hebben we er 's avonds enkele gedronken samen met Rein die 's anderendaags zou vertrekken.
Phil jong, a man's gotta do what a man's gotta do'! We maken dit af en zorgen ervoor dat we met opgeheven hoofd van de Indische grond gaan volgende week. (eigenlijk ga je toch altijd met opgeheven hoofd van de grond of niet?)

Harde noten kraak je samen...

Deze laatste week was er eentje van alles geven. De dagen werden langer en langer. Gisteren waren we tegen 00.45u terug in het hotel. Maar 's morgens zaten we al terug om 08.30u op ons bureau voor de verdere uitrol.
Eerst nog eens een korte briefing - want een aantal zaken moest gestructureerder verlopen - en dan terug met volle moed verder uitrollen. We hadden ons georganiseerd in 4 afzonderlijke teams: één Belg en één Indiër. De 'Carl' had op de 'Open Dag' immers (humoristisch) laten uitschijnen dat de integratie nog iets beter kon. Met dit gedachtengoed in ons achterhoofd gingen we in de 4 Valuesource-windstreken @HIT verder uitrollen. Kote ging samen met mij op stap. Precies Laurel en Hardy. Maar we gingen ervoor en het lukte vrij aardig al moet je er soms mee rekening houden dat een Indische collega's opeens kan verdwijnen voor andere (volgens hen) dringendere taken.
We hadden een duidelijke procedure uitgewerkt waar iedereen zich moest aan houden. Tijdens korte pauzes briefden we elkaar of stonden we elkaar met raad en daad bij problemen. Dit was echt internationale samenhorigheid. Telkens weer was Ctrl + Alt + Del een bang afwachten maar meestal werd de logonprocedure door onze @HITjes vlot doorlopen.
Van zodra Lotus Notes in orde was, zag je de brede glimlach van onze Indische collega's nog breder worden. Een mail openen en versturen ging plots vlugger. Eindelijk een tastbaar feit dat @HIT niet zomaar een pc was maar wel een structurele verbetering.
Maar we staken veel tijd in onze rollout, teveel voor dit moment. Eigenlijk moest deze week de week van de nazorg zijn. De laatste dagen zouden we de 'systemgroup' ondersteunen en hen alles leren over @HIT...ware het niet dat bepaalde toepassingen als 'damoclesiaanse zwaarden' boven ons hoofd bleven dansen. Er moest iets gebeuren want zo konden we hier niet vertrekken. Het werd alweer een lange dag die werd besloten op het terras van ons 'Raintree Hotel' om 22.45u met 'Jumbo Barbeque Prawns'. Maar alles smaakte een beetje bitter want we waren moe, moegestreden en waar bleef dat licht aan het einde van die @HIT-tunnel? We ontwaarden een vaag lichtschijnsel in de verte maar dit gaf ons nog te weinig licht om helder te zien. Het glaasje Sula-wijn deed deugd en deed mij afdwalen naar huis, naar Annick die er alleen voorstond met de was en de plas en de boodschappen, de andere huiselijke taken, het taxi-spelen, de zorgen van de kinderen. Opeens was er een beetje heimwee. Normaal heb ik daar niet rap last van en thuis zijn ze mijn reizen ook al gewoon maar nu zat het eventjes niet mee. We werkten allemaal hard maar er ontbrak iets en de vermoeidheid woog daarom harder door en als je moe bent, wordt je iets sneller melancholisch, je verlangt even naar een teder moment, een aanraking, een zoen...
Morgen zou raad brengen. Eens goed slapen en overmorgen de vlucht naar huis. Nog even doorbijten 'team' en zaterdag is alles vergeten.
Maar ergens beseften we: zo kunnen we niet vertrekken, nee, want dan kom je zoals de Romeinen gekomen zijn 'veni,vedi, vici'. Maar waar zitten de Romeinen nu? In Rome hé! Nee, dit was niet onze missie.
We hadden met ons vieren die avond nog een goed gesprek. Een gesprek onder vrienden want we waren meer dan collega's geworden...

De uitrol start

De laatste week. We zijn klaar voor de eerste uitrol van de @HIT-pc's in Valuesource.
Christoph is twee weken zoet geweest met testen, machtigingen toe te kennen, groepen aan te maken...
De week begon echter zoals de vorige week was afgesloten: problemen met de ondertussen gekende toepassingen. Ahlin zag er bleek van - al is dat bij hem soms moeilijk te zien - maar bleef hoffelijk en haalde alles uit zijn kas om de problemen op te lossen.
De staging van de pc' s was vlot verlopen en dus gingen we uitrollen. We zouden eerst de pc's uitrollen waarop niet de 'scheisse-toepassingen' stonden. Ambika had de eer de eerste @HIT-pc in ontvangst te mogen nemen.
En zo gingen we dan verder. Net zoals bij elke uitrol zijn er wel wat problemen maar al bij al ging het vrij vlot.
Het enige wat ons koppijn, lange dagen en stress bleef bezorgen waren die toepassingen die cruciaal waren voor enkele types pc's. Uren zijn we daar mee in de weer geweest en ook de Indische collega's stelden soms hun gezinsleven op de proef doordat ze lang moesten nablijven om testen en testen en nog eens testen uit te voeren. Bedankt Sunitha, Moham, Senthil, Joe...voor jullie begrip en geduld. Zonder dat hadden we er misschien de brui aan gegeven. Op bepaalde momenten waren we met vieren in de weer om de problemen op te lossen.
Omwille van de belangrijkheid van de uitrol liet ik de opleidingen voor een dag over aan Rein. Bedankt Rein! Nogmaals een voorbeeld van hoe goed ons team wel werkte. Iedereen sprong voor iedereen in de bres.
Het @HIT-team kon veel aan door de samenhorigheid. We waren 'brothers in arms'. Buitenstaanders zullen dit misschien moeilijk vatten maar soms viel alles heel zwaar, gingen we door moeilijke momenten, zagen we het niet goed meer zitten maar desondanks gingen we door en keken we op geen uur.
Terwijl we uitrolden gingen we ook verder met nieuwe pc's te stagen. We waren erg begaan met waar we mee bezig waren. De woensdag hadden we een afscheidsetentje met de 'systemgroup'. Die avond hadden we terug een aantal pc's klaar gezet voor staging. Omdat alles moest blijven draaien besloten Kris en ik om 23.30u te gaan kijken hoe het stond met de staging. We waren terug in het hotel rond 00.45u! Om maar te tonen wat we er voor over hadden. Zaterdag gingen we immers naar huis.
Die nacht had ik ook nog een telefoongesprek met Captain Phil...een telefoongesprek zoals ik alles ervaarde...een telefoongesprek met een vervolg...een noodzakelijk vervolg.

Op uitstap naar Pondicherry

Na de vele problemen van de voorbije week, de lange dagen, het onregelmatige eten waren we toe aan rust. Het weekend zou soelaas brengen. Voor zaterdag opteerden we voor een uitstap - met ons viertjes en collega Bert van OTP - naar Pondicherry of Puducherry zoals de nieuwe benaming luidt. Puducherry is een oude franse enclave op ongeveer 3 uur rijden van Chennai (ongeveer 160km). De eerste indrukken van de stad waren opperbest. Het voelt anders aan dan Chennai. Het ademt inderdaad een mediterane sfeer uit. Oude koloniale huizen en de straten (althans het dichtst bij de kust) oogden vrij proper en ademenden een zekere rust uit. Puducherry is ook gekend voor zijn lage taksen op alcoholische dranken. Hier gingen we onze voorraad Indiase Sula wijn inslaan. (En ja Dirk, dit is echt goede wijn...).
Omwille van de lange rit was onze eerste halteplaats alweer een restaurant waar we ons tegoed deden aan lekkere vis. Na de middag gingen we dan de stad verkennen. Hoe dieper je de stad introk hoe indischer de stad terug werd met het gekende vuil op straat en de armoede maar al bij al was dit toch een leuke stad. Kris dacht hier eindelijk op zijn olifant te zitten maar aan de tempel bleek dat Jumbo enkel 's morgens en 's avonds zijn dik gat liet zien. Kris zocht dan maar soelaas ergens anders soelaas.
Toevallig passeerde ik de lokale vismarkt en zoals alle vismarkten in warme landen waren er meer vliegen dan vissen. Hier en daar zag ik zwarte vissen maar bij nader toezien was dat een witte vis met een vakantiekolonie CM-vliegen. Lekkeeuuuur! De geur deed meer denken aan ontbindend vlees dan aan roggevleugels, maatjes en andere duivelse vissen.
Op zoek naar Sula. Het mag gezegd, Puducherry heeft veel bier en likeurshops maar weinig echte wijnwinkels. Uiteindelijk vonden we ons ding maar ons ding bleek verdomme vrij duur te zijn. € 10 voor een lokale wijn vond ik net iets te duur. Niet dat ik € 10 teveel vind voor een fles wijn maar stel dat ze deze wijn bij ons aanboden dan kost deze gegarandeerd het drievoudige en dat was overdreven voor deze wijn. (maar Dirk, het blijft een schitterende wijn). Van de 12 flessen die ik gedachten had, bleef er uiteindelijk geen enkele over. 1 of twee flessen meenemen vond ik te weinig. Het is ofwel alles ofwel niks. Ik zou er in het hotel nog wel ene drinken.
Dus gingen we huiswaarts zonder! Ahlin en Christoph kochten er wel. 's Avonds in het weekend terugkeren geeft meer nadelen in Chennai en omstreken dan voordelen. Half India - en dat is toch al rap een half miljard mensen - is op stap en het verkeer stremt bijna overal. Zeker als daar nog wat heiligen met een uier tussen hun benen tussen lopen. Verkeer in India, nee, het komt echt nooit goed.
Aangekomen in ons hotel gingen we nog eens naar onze vertrouwde Havana. Hier had ik alweer een ontmoeting met Harvey Wallbanger en werden mijn ogen constant afgeleid naar een plaatselijke schone die de dansvloer in haar macht had. Zou de 'King of Chennai' deze kans nemen en een duootje gaan dansen? Nee, een koning hoort het protocol in stand te houden. Kijken mag...
De zondag was een luilekkere dag. In de voormiddag verder lezen in de 'Vliegeraar' aan het zwembad en in de namiddag rustig in de stad wat rondkuieren op zoek naar alweer een fout kado voor een of ander familielid.
De rust was meer dan welkom.
We waren klaar voor onze laatste week.

Een onverwachte videoconference

Velen denken waarschijnlijk dat het leven van een expat altijd rozengeur en maneschijn is omdat je in 5-sterrenluxe zit. Niks is minder waar en zeker niet in ons team. Ahlin en Kris hadden nog kleine kinderen en Kris' jongste moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Mijn kinderen zijn al iets groter en zijn dus al iets zelfstandiger. Maar hoe je het ook draait of keert, je mist je gezin of je thuis en zij die thuis blijven zitten met alles opgescheept. Mijn gezin is het nu al gewend dat ik er af en toe eens op uittrek maar je mist toch altijd je eigen stek.
Tweemaal in de week hadden we met Captain Phil een videoconference om zaken bij te sturen of om bepaalde zaken op te helderen. De tweede week hadden we echter een niet geplande VC. Waarschijnlijk had dit te maken met de problemen waarmee we kampten. Allé, op naar de VC en daar zat Phil zoals altijd met zijn excelsheet om de stand van zaken te overlopen. Maar op de een of andere manier gedroeg die zich vreemd.
En dat bleek ook zo want opeens was het gedaan met het overleg en verscheen ineens Elliot (zoon van Ahlin) in beeld en een beetje later ook Tiel en dan de ganse familie van Ahlin. Ikzelf kreeg er een krop van in de keel. Ook Ahlin was natuurlijk danig onder de indruk. Dit was echt een totale verrassing.
Phil (by the way, Phil is niet de man op de foto) onderbrak eventjes en zei dat er nog volk was en opeens verscheen ook Annick in beeld. Toen brak ik toch eventjes. Hoe had hij dit allemaal in elkaar gestoken? Elke dag bel je wel naar huis maar als je partner of kinderen dan ineens verschijnen tijdens een VC dan verschiet je toch wel eventjes en doet dit enorm deugd.
Captain Phil, dit gebaar is er één van een grote meneer. Een gebaar van iemand die naast het professionele ook rekenig houdt met het leven ernaast. Bedankt voor dit korte maar fijne moment.
De partners van Kris en Christoph konden niet aanwezig zijn maar dit werd de week nadien rechtgezet (althans voor Kris).
Dit gaf ons toch wel een boost om er terug mee door te gaan en zelfs een tandje bij te steken. Dit deden we dan ook want de volgende dagen waren de zwaarste.
Gelukkig was er het volgende weekend een stroomonderbreking in Valuesource anders hadden we die zaterdag ook doorgewerkt. Rust heb je nodig en dus planden we een tweede uitstap dat weekend om alles eens op een rijtje te zetten en ons klaar te maken voor de laatste en beslissende week.
De week van de uitrol van de pc's en hopelijk het einde van de problemen met de toepassingen.

Nieuwe problemen

Ons eerste vrije weekend zat erop en het had deugd gedaan. Lekker genieten van het mooie weer. Elke dag meer dan 35 graden. Terwijl het in ons belgenlandje lekker koud en grijs is.
Tweede week. De problemen met de poorten waren bijna van de baan en we hadden een netwerk. Samen met Kris begon ik met de staging van de pc's en deze verliep vrij vlot. De eerste dag stageden we 5 pc's en het netwerk hield stand. Dus dat zat snor. Tussentijds deed ik ook verder met de opleidingen die bijna dagelijks werden bijgesteld op basis van de vragen die werden gesteld. De dagen waren vrij druk en werden drukker omwille van de problemen die de kop opstaken ivm. enkele toepassingen. Hierover ga ik niet uitwijden maar de toestand werd erger en erger met daarenboven het tijdsverschil waarmee we rekening moesten houden. Als Belgie wakker werd, was het bij ons al middag. Vanaf week twee draaiden we dagen van 08.30u tot 22.00u en en zelfs later.
's Avonds rond een uur of half elf nuttigden we dan ons avondmaal en stilaan zakte de moed ons in de schoenen omwille van enkele fouten die toch wel werden gemaakt in België.
Elke morgen bij het ontbijt spraken we af om op een respectabel uur te stoppen maar alsof de duivel er mee gemoeid was, begon de miserie meestal rond 18.00u.
Alle hens waren aan dek om te helpen waar het kon want het was nodig. Soms liepen de spanningen vrij hoog op maar ons team hield stand want wat we voor oog hadden moest gebeuren: @HIT moest er komen.
De ganse tweede week werd in beslag genomen door enkele slecht draaiende applicaties maar er was ook een lichtpuntje...

Op uitstap naar Mahabalipuram

De eerste week zat er op. Alles was goed begonnen maar naar het einde van de week was de euforie een beetje verdwenen. Gelukkig was er Harvey Wallbanger waarvan ik u het verhaal nog schuldig blijf. Er moet een beetje spanning inzitten natuurlijk.
's Zaterdags hadden we besloten een uitstap te maken naar Mahabalipuram of Mallalapuram of Mahabs zoals u verkiest. Tussendoor maakten we een tussenstop in een lokaal Bokrijk en bezochten we ook nog een 'Crocodile Farm'. De uitstap deden we met enkele collega's van Valuesource. 's Middags aten we in restaurant Dhaba een overheerlijke maaltijd waar je bijna niet kon overkijken maar we aten toch alles lekker met de 'handen' op. Ondertussen was er ook een goede band gegroeid met de collega's uit Indië wat deze uitstap alleen maar leuker maakte. Het verkeer in India is natuurlijk niet zoals bij ons.
Ze rijden niet alleen links maar ze rijden eigenlijk overal. Ze halen links en rechts in, rijden op het verkeerde baanvak en schuiven pas terug in als jij al begint te denken aan het hiernamaals. Allelujah, hoe hebben ze hier een rijbewijs gehaald? Een voetganger heeft hier ook ook geen rechten alleen maar plichten en dat is 'koning auto' in alle gevallen voorrang geven. In het verkeer duikt ook alles op: auto's, camions, dieren, riksja's, brommers met stoelen 36 hoog gestapeld, stootkarren, fietsen met 736 kookpotten aan, 1 miljard Indiërs en dan zijn er ook nog de koeien, al is die hun populariteit snel aan het dalen. Ze zijn meer een last geworden dan een grotere godheid. Enkel wanneer er eentje tot gehakt wordt gereden staat gans India in rep en roer want dan is plots die koe eigendom van een half dorp. Verkeer in India, oh my god! Reken op een gemiddelde van 50 km/uur. Dan zwijgen we nog over de uitlaatgassen die hier dagelijks worden uitgebraakt. De CO2 normen zijn hier 'hoe meer hoe beter'.
We waren dus op weg naar Mahabs. Hier staan nog enkele tempels uit een ver vervlogen tijd. Het leuke was hier vooral het contact met de lokale jeugd. Ik sta nog steeds versteld over hun vriendelijkheid. Allemaal willen ze met ons op de foto. Nou ja, wat wil je, de 'King of Chennai' komt niet altijd in Mahabalipuram.
's Avonds gingen we nog even langs in onze bar en voor morgen was platte rust aan het zwembad voorzien en in de namiddag zouden we wat gaan shoppen.
Week 2 in Chennai stond er aan te komen en die beloofde wel wat te worden. Natuurlijk zou 'Harvey Wallbanger' ook van de partij zijn.

De eerste problemen duiken op!

Na het leuke feest van gisteren gingen we er weer helemaal tegenaan. De opleidingen waren gestart en het was toch wel even wennen om les te geven in het engels. Het leuke was natuurlijk dat iedereen geïnteresseerd was want dit ging voor hen toch heel wat veranderen.
Vandaar dat er ook heel wat vragen werden gesteld maar door de goede voorbereiding konden we alle vragen duidelijk beantwoorden. Erg belangrijk voor hen was dat Lotus Notes sneller zou zijn want, en dat ervaarden we zelf, was toch een pijnpuntje.
Anders verging het de collega's van de servers. De euforie van de eerste dagen was een beetje weg. De communicatie met België verliep plots minder vlot doordat bepaalde poorten of wel niet openstonden of vergeten waren. Flexibiliteit was een woord dat we veel gebruikten maar dat we spijtig genoeg vaak ontbeerden in België. We moesten ook rekening houden met een uurverschil van 4,5 uur en dat maakte het er niet gemakkelijker op.
Daarnaast was Christoph ondertussen gestart met het testen van de verschillende types pc. Daaruit bleek ook dat vaak heel wat software ontbrak of dat niet de juiste machtigingen waren gegeven. Uiteindelijk had Christoph hier een vette kluif aan en deed het meerdere keren zijn haren rechtop komen.
Waar we konden probeerden we elkaar te helpen en bij te staan. Door de vele problemen waarmee we werden geconfronteerd werden we ook een hechter team. Overal en op alle fronten moesten brandjes worden geblust of zaken worden bijgesteld. We waren hier zeker nog niet weg.
Om stoom af te laten gingen we 's avonds in de Havana Bar van het hotel al eens een danspasje wagen en werd ik al vlug tot 'King of Chennai' gedoopt nadat ik een 'elastieken benen dansdemonstratie' gaf. Gans Chennai was in vervoering. Een joviale Indiër kwam mij iets in het oor fluisteren maar spijtig genoeg is dit niet vatbaar voor publicatie. Schone liedjes duren niet lang in Chennai want om 23.00u was het alweer afgelopen. Deze avond leerden Ahlin en ik ook voor het eerst 'Harvey Wallbanger' kennen.

Feest in Valuesource

Dag drie van ons verblijf was het feest. Het nieuwe gebouw waar Valuesource in huisde werd ingehuldigd in aanwezigheid van onze CEO, Carl Tilkin-Franssens. Het was een dag vol speeches, dankbetuigingen en het uitdelen van de Valuesource Awards. Deze awards waren voor de meest verdienstelijke medewerkers of diensten van het afgelopen jaar. Het raakte de gevoelige snaar om te zien hoe blij ze waren met een simpele beker en een envelop. Bij ons hebben ze al alles en zijn ze dikwijls nog niet tevreden. De dag werd besloten met enkele sketches, dansen en een buffetmaaltijd om duimen en vingers bij af te likken. Tijd om ook eens kennis te maken met andere collega's. Al snel blijkt dat de collega's heel wat hoge verwachtingen hadden over @HIT. Een vraag die veel werd gesteld: 'will Lotus Notes be faster'.
MIjn antwoord was zoals het hoorde: 'of course' ... en ik had er al weer een vriend bij.
Die dag mocht ik zelfs even in de huid kruipen van onze gedelegeerde bestuurder Chris Defrancq. Hij zelf kon niet aanwezig zijn en dus had ik de eer om zijn 'speech' voor te lezen.

De eerste werkdag

Na een lekker ontbijtbuffet vertrokken we richting Valuesource met een 'riksja'. Nooit eerder moest ik onderhandelen over een prijs om tot op het werk te geraken. Per twee reden we naar de Beliccia Towers in M.R.C.Nagar.
Eénmaal aangekomen maakten we kennis met de 'systemgroup' waarmee we gedurende 3 weken zouden samenwerken. Een paar daarvan hadden we al gezien op de videoconferencing. Het team bestond uit: Ambika, Suresh, Ramakrishna, Kote, Kanan, Saravanan en Shobana. Ahlin en Kris verkenden de 'serverroom' en inspecteerden alle materiaal. Ik ging ondertussen het opleidingslokaal bekijken en probeerde de infrastructuur uit. Samen met Rein (die instond voor de Off-shore support) werkten we een opleidingsplan uit voor de komende twee weken.
Nadien stelden we met de ganse equipe een plan op voor wat moest gebeuren de komende dagen. Het belangrijkste was natuurlijk de servers aan de praat te krijgen en zo de communicatie met België in orde te brengen. We maakten ook kennis met de General Manager, Maria De Boeck. Eigenlijk troffen we het want binnen twee dagen zou het gebouw worden ingehuldigd en daarvoor kwam Carl Tilkin-Franssens (onze grote patron) over naar India. Dus na drie dagen was het al feest en we moesten nog beginnen met werken.
De eerste werkdag zal er vlug op maar ons werk moest nog beginnen. Iedereen was positief gestemd

Het vertrek en de eerste kennismaking met Chennai.

Na heel wat voorbereidingen en meetings en videoconferencing konden we eindelijk vertrekken voor toch wel een vrij unieke missie. Met Jet Airways vlogen we rechtstreeks op Chennai. In businessclass krijgt vliegen een andere dimensie en gaat de tijd zo veel sneller en vooral comfortabeler voorbij. We arriveerden 's nachts in Chennai maar aan de temperatuur te voelen was het precies middag. De vochtige warmte sloeg als een hamer op je kop. Na ongeveer 20 min. rijden kwamen we aan in ons 5-sterren hotel 'Raintree'. Een hotel met alles erop en eraan. Het was ondertussen al 03.30u maar toch hielden we nog een kleine verbroedering op een van de kamers.

De zondagmorgen, na een lekker ontbijt, verkenden we de stad.

Een druilerige regen deed ons nog wat aan België denken.
Na de middag was de regen voorgoed verdwenen en was het van dan af elke dag genieten van temperaturen van 35 graden en meer. We gingen die middag naar Marina-beach en werden daar vergast op een kleurrijk spektakel. Ganse families in de meest bonte kleuren hielden picknick op het strand. Een heel mooi strand maar dan moest je wel het vele afval wegdenken. Overal kreeg je een vriendelijke lach of een hand of de vraag om samen op de foto te mogen. Vriendelijkheid en gastvrijheid alom. Ik zie het ons niet doen als er al weer een horde Japanners in Gent of Brugge neerstrijkt. Tja, we kunnen nog veel leren. We maakten verder nog een strandwandeling en werden toch wel een paar keer met onze neus op de 'armoedige' feiten gedrukt. Deze kustlijn was ook het slachtoffer van de Tsunami. Ondanks deze korte kennismaking vond ik Chennai wel wat hebben. Hier viel iets te beleven. 's Avonds genoten we voor de eerste keer van een 5-sterren maaltijd met een lekkere Indische Sula-wijn. Laat wordt het nooit in Chennai want alle bars en restaurants sluiten om 23.00u. En...morgen wachtte het zware werk.

Hoe het allemaal begon

Op een grijze winterdag, zoals alleen winterdagen grijs kunnen zijn in België, vroeg mijn chef of ik het zag zitten om een team te vervoegen om @HIT te gaan uitrollen bij onze ICT-partner in India - Valuesource. Ik zou voornamelijk instaan om de opleiding te verzorgen en zo onze Indische collega's vertrouwd te maken met onze KBC @HIT-omgeving. Daarnaast zou ik ook instaan voor de 2e lijnsondersteuning. De andere teamleden waren Ahlin en Kris - systeembeheerders - die zouden instaan voor de configuratie van het @HIT-netwerk en dan was er nog Christoph die als 1e lijnsondersteuner het team zou vervolledigen. 4 collega's maar toch min of meer onbekenden voor elkaar.
Samen zouden we vertrekken voor drie weken. Mijn interesse was al vlug gewekt temeer ik al wat gereisd heb en dus avonturen mij steeds weer aantrekken. Maar dit zou anders worden. Thuis overlegd met Annick en de kinderen en al vlug was het besluit genomen. Mijn eerste buitenlandse professionele avontuur ging er aankomen. Het geheel was in handen van Phil onze projectleider die we al vlug onze 'captain' gingen noemen. Captain Phil bracht de teamleden samen en vrij snel waren de snaren gelijk gestemd. De 'crew' was gevormd en onze missie zou vertrekken op zaterdag 9 maart. De 'Enterprise' zoals we het noemden.
Om alles goed voor te bereiden kwamen twee Indische collega's op voorhand naar België om vertrouwd te geraken met onze systemen en processen. Christoph kreeg deze taak toebedeeld. Technisch zat het allemaal snor. Maar al snel bleek dat er toch wel een taalbarrière is. Indiërs spreken allemaal Engels maar de uitspraak is niet altijd evident.
Net voor hun terugvlucht gingen we nog op stap met Ramakrishna en Ambika en verkenden we Brussel. Als besluit van deze avond gingen we eten in de Fallstaf. Voor onze Indische collega's bestelden we waterzooi - Vlaamser kan niet. Man man man, Rama goot op elke hap een halve fles Tabasco en kieperde daarboven nog 34 snuifjes peper. En nog was het niet straf genoeg voor hem.
Dit belooft voor als wij in India zullen zijn.
De volgende week was nog een week vol voorbereidingen maar stilaan groeide het verlangen om te vertrekken naar onbekende oorden. Chennai was de uitvalsbasis en vormde het decor voor het verhaal achter het @HIT-verhaal namelijk de story of 'Harvey Wallbanger'.
Chennai (Madras), here we come!
Alle foto's vind je hier terug!